Και από αύριο... δίαιτα!

Ακολουθώ δίαιτα, βρίσκομαι σε πρόγραμμα, κάνω διατροφή.... είναι μερικές από τις φράσεις που ακούμε πολύ συχνά και κυρίως από γυναίκες όλων των ηλικιών. Κι όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι φράσεις αυτές είναι ιδιαίτερα αυτοπεριοριστικές και μάλλον καταλήγουν στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα...

Η νοοτροπία “από Δευτέρα δίαιτα” είναι περισσότερο βλαπτική παρά βοηθητική για όσους προσπαθούν να χάσουν περιττό βάρος για λόγους υγείας ή για αισθητικούς λόγους. Γιατί όμως ισχύει αυτό;

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι αν περιορίσει κανείς τον εαυτό του σε μεγάλο βαθμό, οι πιθανότητες να αναζητήσει το αντικείμενο του περιορισμού στο εγγύς μέλλον με μεγαλύτερη ένταση, είναι πολύ, μα πολύ περισσότερες.

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να μας βοηθήσει περισσότερο να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Ας γνωρίσουμε την Στέλλα. Η Στέλλα είναι μία νέα γυναίκα 30 ετών που δυσκολεύεται να διατηρήσει το μέσο φυσιολογικό βάρος για τα δεδομένα του ύψους και του βάρους της. Από μικρή, θυμάται τον εαυτό της να ακολουθεί δίαιτες ή “διατροφή” για να φαίνεται “μαζεμένη” η μέση και η περιφέρειά της την περίοδο των γιορτών ή το καλοκαίρι. Αντιστέκεται σε όλων των ειδών τα γλυκίσματα, και όμως… τα λατρεύει. Κάνει διατροφή ή δίαιτα, όπως θα έλεγε κανείς. Προσπαθεί, προσπαθεί... Και για ολόκληρους μήνες δεν έχει κάνει καμία ατασθαλία, τίποτα! Το πλάνο διατροφής όμως τελειώνει και μπαίνει σε “συντήρηση”... Κρατάει μία εβδομάδα, κρατάει δύο εβδομάδες... Την τρίτη εβδομάδα μετά μανίας σχεδόν καταβροχθίζει, όλες εκείνες τις «απαγορευμένες» τροφές, όλα όσα δεν είχε τολμήσει να απολαύσει. Και τα κιλά ανεβαίνουν και πάλι, ή χειρότερα... διπλασιάζονται....

Αυτό είναι ένα τυπικό παράδειγμα μίας μέσης γυναίκας που δυσκολεύεται να ελέγξει, όχι μόνο το βάρος της αλλά και ολόκληρη τη νοοτροπία που έχει απέναντι στο φαγητό και την κατανάλωσή του. Και δυστυχώς, τα παραδείγματα αυτά βρίθουν ... Στην περίπτωση της Στέλλας μπορούμε να δούμε μία κοπέλα που δυσκολεύεται συναισθηματικά να συμφιλιωθεί με την τροφή. Το φαγητό φαίνεται ως εχθρός που θα την παχύνει, θα την κάνει μη επιθυμητή, θα την απομακρύνει από τους στόχους της...

Ίσως, θέτει πολύ υψηλές προσδοκίες στον αρχικό της στόχο να χάσει βάρος. Οι προσδοκίες δεν είναι κάτι «κακό» απαραίτητα, ωστόσο χρειάζεται να αξιολογήσουμε κατά πόσον και σε ποιο βαθμό οι προσδοκίες αυτές μας φέρνουν πιο κοντά στο στόχο ή μας απομακρύνουν όλο και περισσότερο. Μήπως εντέλει χρειάζεται να είμαστε πιο ρεαλιστές και προσγειωμένοι σε αυτό που είναι εφικτό και επιτεύξιμο;

Επιπλέον, πολλές φορές μπαίνουμε στη διαδικασία να απαξιώνουμε οτιδήποτε θετικό υπάρχει στην προσπάθειά μας, πιέζοντας όλο και περισσότερο, ξανά και ξανά τον εαυτό μας. Εδώ, χρειάζεται να κάνουμε έναν ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό μας. Όντως, δεν υπάρχει τίποτα θετικό στην προσπάθεια που καταβάλλουμε; Υπάρχουν μόνον αρνητικά; Δεν έχει, ούτε στο ελάχιστο, παρατηρηθεί μία αλλαγή; Ακόμη και η πρόθεσή μας για αλλαγή, δεν είναι μία προσπάθεια;

Πώς, λοιπόν, χρειάζεται να είναι η σχέση που έχει ο άνθρωπος με την τόσο απαραίτητη τροφή;

Εδώ, μπορούμε να κοιτάξουμε, όλοι μας, τι πραγματικά είναι στην ουσία του το φαγητό. Ενέργεια, δύναμη, απόλαυση, καλή υγεία... Είναι εχθρός; Όχι... Μόνο αν τον κάνουμε εμείς...

Η τροφή είναι πολύτιμη, είναι το καύσιμο που χρειάζεται ο οργανισμός μας για να λειτουργήσει σωστά. Παράλληλα, όμως, είναι και απόλαυση, μας προσφέρει ευχαρίστηση, μας κάνει να αισθανόμαστε καλά...

Είναι γνωστό πως υπάρχουν τρόφιμα τα οποία είναι περισσότερο ωφέλιμα για την υγεία μας σε σχέση με άλλες τροφές (π.χ. φρούτα VS επεξεργασμένα τρόφιμα). Όμως, χρειάζεται να κρατάμε μία ισορροπία στη διατροφή μας, χωρίς να προβαίνουμε σε υπερβολές. Έχοντας ως παράδειγμα την περίπτωση της Στέλλας, μπορούμε να καταλάβουμε ότι αν περιορίζουμε συστηματικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα τον εαυτό μας, είναι πιθανότερο να φθάσουμε στην υπερβολή. Αν λοιπόν, μία μέρα θελήσουμε να φάμε κάτι «απαγορευμένο», π.χ. ένα μπισκότο, δε χρειάζεται να το απαγορεύσουμε ρητά από τον εαυτό μας. Όπως αναφέραμε, το κλειδί βρίσκεται στην ισορροπία. Ένα μπισκότο δεν είναι ικανό να χαλάσει τη διατροφή μας, εκτός και αν αποφασίσουμε να την χαλάσουμε εμείς. Είναι καθαρά επιλογή μας, τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής. Αν δηλαδή θεωρήσουμε ότι, επειδή φάγαμε ένα μπισκότο, “χαλάσαμε” τη διατροφή μας για την δεδομένη μέρα, τότε μπορούμε να φάμε όλο το κουτί με τα μπισκότα! Και μετά μερικά κριτσίνια και ύστερα μία κρέπα και μετά ένα παγωτό... Ένα μπισκότο όμως δεν θα λειτουργήσει αρνητικά στην προσπάθειά μας να χάσουμε βάρος! Ένα ολόκληρο κουτί μπισκότα –η υπερβολή δηλαδή-, μπορεί....

Όταν η σκέψη μας, λοιπόν, κινείται σε ένα δίπολο –όλα ή τίποτα- φθάνουμε στην υπερβολή, καθώς κινούμαστε στα δύο άκρα. Μέση λύση δεν υπάρχει, η χρυσή τομή χρωματίζεται μόνο με άσπρο ή μαύρο. Μήπως, ήρθε η ώρα, συνειδητά, να προσπαθήσουμε να κινηθούμε –όσο το δυνατόν στην αρχή- προς το μέσο;

Η τροφή είναι ο σύμμαχός μας και όχι ο αντίπαλος. Ο υπερβολικός περιορισμός λειτουργεί αντίστροφα και μάχεται την προσπάθειά μας να επιτύχουμε τους στόχους μας. Η ισορροπία, το μέτρο, είναι αυτό που όλοι χρειαζόμαστε για να φθάσουμε ψηλά...